Less is more, according to Marillion

Vooropgesteld: ik moest mee! Maarten, verstokt Marillionliefhebber en muzikale vriend wist echter wel te vertellen dat ik er geen spijt van zou krijgen.

'Ooo, jij gaat zo ontzettend genieten.'

.

Hij kreeg gelijk. Vanaf de eerste toon was ik geboeid door de muziek. Het ging dwars door me heen!

Het werd een indringende avond, door geheimzinnigheid (noem het mystiek), door de instrumenten, de mensen, de klanken. Indringend, maar ingetogen. Door subtiliteit, door kunde.

Marillion kent een muzikaal niveau, dat naar onbereikbaar neigt, naar dromen van, naar einders die wegblijven.

.

Less is more, het betreffen bestaande nummers, die -zoals de zanger Hogarth het plastisch uitdrukt- tot op het bot gefileerd zijn, om vervolgens akoestisch weer van vlees te worden voorzien. Deze nieuwe oude nummers maken mij nieuwsgierig naar de originelen.

.

Marillion is een band die zijn gelijke niet kent, al was door de binding met hun achterban. Marillion kent, in tegenstelling tot vroeger -met de heerlijke excentriekeling Fish- de cult-status, is voor velen een geloof, een religie. En daar maak je geen grapjes over!

.

Je mag niet zomaar roepen dat Toto ook een leuk bandje is, het levert je verstoorde gezichten op. Je mag niet om Kayleigh roepen, blasfemie word je ten laste gelegd.

Nee, als Hogarth de eerste tonen inzet, wordt er meegezongen, zachtjes, brommend. De lyrics, ze worden woord voor woord gekend, het zijn waarheden, artefacten van een gemeenschap die zonder enige gene in t-shirts met ronde hals rondloopt, als ware zij gebleven in de tachtiger jaren. Fish bezong de Company, maar Hogarth is hun god. Met de 4 zonen aan zijn zijde.

.

Ik ben blij dat ik meemoest, dat Maarten mij kennis liet maken met deze rasmuzikanten. Marillion betekent verwondering in optima forma: ik wil dat nog eens!

.

Less is more, much more!