Foto van de Maand, juli 2009

De Cortina Transporter

Beste mensen, ik heb zojuist een schoonheid van een fiets gekocht. Een juweel, hij stond werkelijk op me te wachten. Het zal de leeftijd zijn, de inherentie eraan, maar ik begin enigszins retrospectief in het leven te staan. Niet dat ik daar nou zo bewust van was tijdens de aankoop, de verkoopster vond ik ook erg aardig (hetgeen zeker meegespeeld heeft in de beslissing); bij het zoeken naar een geschikt plaatje bleek de Transporter al in 1771 Neerlands wegen te hebben bereden. Dat was in die tijd geen sinecure, vandaar de dikke banden, die ik zo kneutig vind! En het zadel! Mijn hemel, da's een fijne! Fietsen wordt orgastisch voortbewegen. Na de zomervakantie ga ik weer op de fiets naar het werk. Jubelend!

.

.

Italiaanse schoenen

Met deze indringende psychologische roman heeft Henning Mankell wederom bewezen een rasverteller te zijn. Elke zin is raak, elke alinea een gedicht. Prozaische vondsten als eenvoudige overdaad of in elke verandering zit iets vast raken de lezer.

.
Het verhaal gaat over een chirurg in ruste die de last van een medische blunder dagelijks voelt. Deze last wordt loodzwaar als op een winterse dag een oude vrouw hem opzoekt. Het blijkt zijn geliefde te zijn uit vervlogen tijden. Met haar zou hij gaan trouwen, maar liet haar in de steek zonder een enkel bericht achter te laten. Ze blijkt doodziek te zijn en vraagt hem een oude gelofte in te lossen.
.
Wat volgt is een vreemde, ietwat bizarre reis naar plekken van gevoel. Plaatsen van verouderde liefde. De arts, Frederik Welin, blijkt een dochter te hebben. De mooie Louise, met de rust van haar vader, het temperament van haar moeder, is brievenschrijfster van beroep. Zij doet onvermoeibaar beroep op het eer en geweten van de wereldleiders. Haar momento ultimo ervaart zij tijdens een top, waarin zij op bijzondere wijze aandacht vraagt voor het verkwijnen van eeuwenoude grotschilderingen.

.

De chirurg voelt dat door deze ervaringen - zijn geliefde heeft hem ooit een dochter geschonken, maar daarover gezwegen - zijn vastgeroeste leven op het eiland van zijn grootouders een wending heeft genomen. Hij zoekt contact met de vrouw, wiens leven hij verwoest heeft door de medische fout.

.

Het leven van de man wordt volledig ondersteboven gekeerd. Emoties maken van hem meester, welke hij nooit vermoed heeft.

.

Italiaanse schoenen is een prachtboek!

.

.

Superman

O, was water maar het nieuwe thema. Of verbetenheid.

.

Dan had ik met 2 vingers in de neus ook de maand juli gewonnen.

Het eerste optreden van Nutz

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

De avond ervoor grote schrik: John, de gitarist kon niet meer op z'n benen staan. Dacht van de eerste zomerzon te kunnen genieten, maar kwam tweedegraads verbrand terug.

.

Wat te doen? Afzeggen?

.

Of...

.

... dan maar twee piano's en een bassist?

papa Gerrit

De reus is geveld.

.

.

Volledig verrast,

doodsbang

en

niet willen geloven

dat het mogelijk

zou kunnen zijn

dat jij

dood

zou gaan.

.

Plotseling

waren er nog zoveel

dingen

die jij veel beter wist

of

die jij veel beter kon.

.

We hadden plotseling meer tijd nodig.

.

Want

hoewel jij

een man op de

achtergrond

wilde zijn,

bescheiden,

soms bijna verlegen,

nam jij een

prominente plaats in,

in al onze levens.

.

De reus is geveld,

groot in daden,

in liefde.

.

We moeten afscheid nemen,

wat is dat moeilijk!

.

Als een grootse man

zul jij in onze herinneringen blijven,

zul je

altijd

bij ons blijven!

.

Dag Gerrit, lieve man, lieve papa, lieve opa,

ga met jouw God!

.

.

Bij het graf, 17 juli overleed papa Gerrit

Alles in drieën, deel 9

Sint Maartenszee, 2009

Twee jaar geleden wist ik van geen Sint Maartenszee. Twee jaar geleden was ik ervan overtuigd onverdeelde aandacht te moeten hebben voor mijn drie dochters. De schaarse momenten die ik met ze deelde, moesten helemaal voor hen zijn. Tot er een bepaald iemand mij vertelde dat verbreding van horizon en reikwijdte beslist niet schadelijk zou zijn voor opgroeiende kinderen. Het heeft even geduurd voordat ik ten volle begreep wat dat inhield, wat het zou betekenen voor de levens van mijn dochters. Het duurde even voor de verrijking zag, het waardevolle van te mogen deelnemen in het andere leven van hun vader.

Twee jaar geleden hield ik strikt gescheiden mijn leven met mijn kinderen en het leven zonder mijn kinderen. Dat laatste is destijds als een zwaard door mij heen gegaan: het besef dat ik een leven had zonder hen. Toch is dat zo. Door vader op afstand te worden zijn de grenzen scherp gesteld. Door mijzelf, door omstandigheden, door andere betrokkenen die allemaal handelden in het belang van drie kwetsbare meisjes.

Anne, want zij is mijn bepaald iemand - en dan in de breedste zin! - heeft mij laten inzien dat die kwetsbaarheid relatief is. Door ervaring, door beschouwing met een gezonde afstand en levenswijsheid gaf ze mij te kennen dat de beschermelingen veel meer kunnen verhapstukken dan ik altijd had gedacht. Juist door hen een kijkje te bieden in dat andere leven werd het blikveld verruimd van elke beschermeling afzonderlijk. Mijn, nogal starre, houding hen te willen afschermen van alles wat mijn aandacht voor hen zou doen verslappen, zou op langere termijn averechts kunnen werken. En dat wilde ik ook weer niet.

In de weekenden met hen nodigde ik niemand uit. Feestjes zegde ik af, slechts sporadisch heb ik oppas gevraagd. En altijd voelde ik me schuldig. Ik liet hen in de steek. Ze waren bij mij, maar ik verkoos iets of iemand anders. 's Nachts thuiskomend verergerde hun onschuldige slaap dat gevoel alleen nog maar meer.

Twee jaar geleden waagde ik de sprong. Omdat ik me gesteund wist door Anne. Zij voelde wat het betekende voor me. De letterlijke vrije val stond symbool voor een andere benadering. Ik liet mijn dochters toe in dat andere leven, ik liet anderen toe in het leven van mijn dochters. En Anne bleek gelijk te hebben: we werden overspoeld door rijkdom, warmte en liefde.

Sint Maartenszee 2009 werd een prachtig vervolg op hetgeen twee jaar geleden is ingezet. Prachtig omdat me steeds meer duidelijk wordt wat die horizonsverbreding opbrengt, wat die reikwijdte doet als je uiteindelijk terugkijkt op je jeugd.

Ik geniet van mijn opgroeiende kinderen, in welke manifestatie dan ook, ik geniet van nieuw verworven vrienden, hun geduld en begrip voor welke manifestatie dan ook, ik geniet van hun kinderen, de interacties, de lol, de liefde.

Ik geniet bovenal van mijn liefste. Zij heeft mijn hoofd in haar handen genomen en deze gedraaid naar en voor nieuwe richtingen, nieuwe zienswijzen. Zij heeft mijn hart, mijn ziel en mijn zijn. Ik ben haar meer dan dankbaar.