Sylvie

Ik krijg steeds meer begrip voor de behoudende mens onder ons. De mens die vindt dat we dat we ons niet moeten laten afleiden door triviale zaken. De mens die de focus weet te leggen op de meer wezenlijke zaken van het leven. Want waartoe zijn we op deze aarde? Waarheen leidt de reis? Zijn we überhaupt op reis? De behoudende mens onder ons weet dit allemaal wel. Zelf houd ik me nauwelijks bezig met die reusachtige levensvragen en ben veel meer van het alledaagse, het onbeduidende. Sterker, ik beschouw mezelf als een regelrechte hedonist. Met mate genieten is dan ook niet aan mij besteed. In alles stel ik het genot voorop. Hetgeen uiterst verwerpelijk is én levensgevaarlijk. Meer dan eens wist ik ternauwernood een kop-staartbotsing te voorkomen of een of een droge greppel omdat ik weer eens vast zat aan de bil-borden van Sloggi. Meer dan eens vergaapte ik me aan de mooiste achterwerkjes van Nederland en waande ik mij in een andere wereld. Tot ik wakker werd van driftig getoeter en gesticulerende mensen.

Ik snap de behoudende mens onder ons die mij vermaant met opgestoken vinger en wijst op mijn verantwoordelijkheden. Want laten we wel wezen, lieve lezers van dit kwaliteitsblad, het leven draait niet alleen om prachtig verpakt zinnelijk vlees.

Maar waarom is heel mijn wezen bij het aanschouwen van deze begeerlijkheden dan zo reactief. Waarom raak ik zo geprikkeld bij dergelijke beelden in de lentezon, bij zwierende rokjes om mij heen, bij plagerige tanktopjes en de gulle lach? Waarom ben ik zo onder de indruk als Sylvie bijna achteloos haar triviale zaken exposeert, bewegend als een godin, zelfbewust en verlokkelijk. Waar is de behoudende mens onder ons als ik hem zo nodig heb. Waar is hij, als ik met de neus platgedrukt tegen de etalageruit, al het hedonistisch moois van Hunkemöller aanschouw, gloeiend in de lentezon.

Ik functioneer op halve krachten als er niet heel snel ingegrepen wordt in die wereld om mij heen. Ik kan niet de catalogus van de Wehkamp openslaan zonder het idee te hebben in de zalige webshop van Pabo terecht te zijn gekomen. Ik kan geen radiogids openslaan of ik word uitgekleed door een engelachtige tv-babe. Ik kan geen boek lezen of ik kom in een amoureuze verstrengeling terecht. Geen site te openen of ik lig in een hartvormig bed, kronkelend voor een webcam.

Het wordt allemaal teveel voor me. Het genot voorop is een slopend devies, een moordend motto. Met groeiende afgunst kijk ik naar de behoudende mens ons, die zich staande weet te houden in deze prikkelende wereld. Ik wil dat ook!