Tassendief: november 2009

zondag 29 november 2009

2012

The Happening (2008) heeft een waardige opvolger gevonden in 2012.
.
.
Het Einde der Wereld heeft ons niet doen gruwelen, het heeft ons vermaakt.
.
Het afscheid, de woorden, de tranen, zij deden ons niets.
.
Ware het niet dat Anne enigszins vertroebeld voor zich uit staarde, met een duivels glimlachje rond haar meer dan bekoorlijke mondhoeken.
Dat Daan gniffelde bij menselijk leed, omdat de cameravoering niet deugde. Dat Peter zich ergerde aan de weinig daadkracht die de mensheid ten toon spreidde bij 't naderen van het Einde: 'In Gods naam, schiet toch 's op!'
.
Ik voelde niks, afgestompt, murw geslagen door zoveel effecten. Mijn geest blokkeerde.
.
En mijn hand zat klem tussen de dijen van mijn lief.
.
.
.
2012 heeft The Happening verslagen door knock-out!

Kinderangsten?

't Is veel meer dan dat!

(Joshua Hoffine speelt daar briljant op in! Zijn foto's maken onze angsten bijna tastbaar.)

Foto van de Maand, november 2009

maandag 23 november 2009

Het wordt nooit meer rustig

.
Wij leven in een snel veranderende wereld, een waarheid als een relatieve koe. Want zeiden onze ouders dat al niet en hun ouders en hun ouders en hun ouders? Zitten we eigenlijk niet gevangen in een perpetuüm, in een ring van Möbius, de wereld van Escher, door ook mee te verzuchten: 'Waar moet dat toch heen met deze wereld? Nee, dan in mijn tijd...'
.
Zijn we dan geen kinderen van onze tijd? Zijn wij niet de bouwstenen die de vigerende tijdsgeest vormgeven?
.
Wij leven in een snel veranderende wereld, waarin globalisering op haar hoogtepunt lijkt te zijn gekomen. We zijn dagelijks getuige van ontmoetingen tussen wereldmachten; we denken mee over handelsbetrekkingen; we zien banken vallen; de eerste foto's van Paay; we worden in staat gesteld op de hoogte te zijn van het wereldnieuws, live!
Gluren met StreetView, het is gelegitimeerd. Nu.nl verslaat door knock-out de ochtendkrant. De wereld in ons huis, is ons huis!
.
We leven in een tijd waarin informatisering hoogtij viert: de afhankelijkheid van multimedia lijkt groter dan ooit. De pc is niet meer weg te denken, het mobieltje is een gadget van levensbelang gebleken. Informatietechnologie is onze nieuwe zekerheid.
Hoe hebben we ooit zonder gekund? Cybervriendschappen, krabbelen, facen (inclusief Farmville), chatten, msn'en, MySpace, Hyves: het leven is zoveel rijker geworden!
.
We leven in een tijd van individualisering: mensen komen meer en meer op voor eigen belang. Mensen willen als individu benaderd worden. Identiteit wordt niet meer ontleend aan 'lidmaatschap' (of juist wel?). De zoektocht naar eigenheid en authenticiteit hierin veel meer (of juist niet?). De mens lijkt zich steeds meer te willen onderscheiden. Wie ben ik, wat is mijn ruimte en hoe baken ik deze af. Discretionaire ruimtes lijken te worden vergroot. Autonomie, het hoogste goed?
.
Een open deur te stellen dat het onderwijs door de jaren heen grote veranderingen heeft ondergaan. Onderwijsvernieuwers van naam, gelukkige klassen van Theo Thijssen, decreten van overheden tot de commissie Dijsselbloem aan toe: wij zijn, we worden er door gevormd. Wij staan nu daar, waar anderen van droomden, waar anderen het heil in zagen.'
.
De Wet op het Basisonderwijs werd in 1985 ingevoerd, waardoor de kleuterschool en lagere school verdwenen (en waardoor het fenomeen 'adjunct-directeur' zijn intrede deed, want waar laten we de kleuterleidster?) en de Basisschool zag het levenslicht. Een kans van jewelste!, de overgang van klas 2 naar 3 werd nu immers veel soepeler. Ononderbroken leerwegen, zij zouden voorgoed tot het verleden horen.
.
Andere ontwikkelingen uit die tijd waren de bewustwording van de multiculturele samenleving waarin onze kinderen opgroeiden (en wij dan?) en onderwijskundige ontwikkelingen op het gebied van Engels, Maatschappijleer (waaronder Wereldoriëntatie) en Expressie.
Kerndoelen werden per vakgebied vastgelegd en dienden te worden behaald bij het verlaten van de school (klas 6), een schoolwerkplan moest worden opgesteld. Hele schoolteams overnachtten op school en huwelijken kwamen onder spanning te staan.
.
In 1991 ging de bezuinigingsmaatregel Weer Samen Naar School (WSNS) van start. Er werd teveel verwezen naar teveel soorten te duur speciaal onderwijs. Daarnaast streefde men er naar dat elk kind zorg op maat kreeg, zo dicht mogelijk bij huis. Het motto van de toenmalige staatssecretaris van Onderwijs, Jacques Wallage: 'Breng de voorzieningen naar het kind in plaats van het kind naar de voorzieningen'.
De basisscholen begonnen aan vernieuwingsprocessen in de richting van Zorgverbreding: onderwijs op maat, afgestemd op de mogelijkheden van het individuele kind. Er werd veel meer rekening gehouden met de verschillen tussen de kinderen.
.
Allengs werden de verschillen kleiner tussen het basisonderwijs en het speciaal onderwijs. Dit paste niet meer in de gescheiden wetten op het Basis- en Speciaal Onderwijs. In 1998 maakte dan ook de Wet op het Basisonderwijs plaats voor de Wet op het Primair Onderwijs, waaronder het basisonderwijs valt, als ook het speciaal basisonderwijs. Beide zijn meer en meer gaan samenwerken en maken - soms voorzichtig, soms al heel erg - gebruik van elkaars ervaring en deskundigheid.
.
En glorend aan de horizon: Passend Onderwijs, Zorgplicht, Inclusie? Expertisecentra?
.
'Wat moeten wij toch veel!'
.
'Ik ben er wel een keer klaar mee! Met dat veranderen!'
.
'Vernieuwen? Doe ik het soms niet goed dan?'
.
'Ik doe dit werk al 30 jaar en nog nooit klachten gehad!'
.
De mens verandert omdat hij leeft. Omdat hij adem haalt, ziet, hoort, proeft, voelt en bemint. De wereld is veranderend omdat de mens verandert, de mens verandert omdat hij zijn context, zijn werkelijkheid, zijn wereld dóet veranderen. En omdat de mens het meest wezenlijke onderdeel van een organisatie is, kan het niet anders zijn dat deze in beweging is. Veranderen is een vanzelfsprekendheid.
.
De mens zoekt betekenis, zingeving. En zal altijd proberen eigen betekenissen dominant te maken, zal over de betekenisgeving willen onderhandelen, deze betwisten. In een context, wereld, organisatie die onderhevig is aan continue veranderingen, worden betekenissen voortdurend opnieuw gevormd. Veranderingen zijn onderhevig aan tijd; de tijdsgeest is een essentiële factor.
.
De veranderende wereld, de veranderende organisatie is de veranderende mens, dynamisch in tijd en ruimte. Veranderingsprocessen kunnen moeizaam verlopen als de mens zich niet bewust is van de voortdurende verandering waarvan hij onderdeel is, waarvan hij de beweger is. Bewustmaking is daarom zo belangrijk, want elke beweging veroorzaakt een tegen beweging.
.
Wij zoeken naar de mogelijkheden van elk kind. Wij willen het verhaal kennen achter elk kind. Onze rol in de ontwikkeling van elk kind is vooraanstaand. Nogal! Wij willen herinnerd worden als visionair, als die leuke juf die zo mooi kon zingen, als die meester die zo prachtig gitaar kon spelen. Wij willen onderwijzers zijn die zien, luisteren - en vooral horen - en voelen wat het is om als kind op te groeien in een wereld als de onze. Wij houden ons hart vast als kinderen hun eerste stapjes daarin zetten. We zien overal gevaren, beren, schaduwen.
.
Want wij weten wat er in de wereld te koop is.
Maar is dat wel waar?
.
De leerkracht, al 15 jaar geen nascholing meer gehad; de directeur, naar voren geschoven, maar onmachtig gebleken, de koninkrijken (deuren dicht en de ramen met Kinderboekenweekposters angstvallig afgeplakt); de leerlijnen als volstrekte willekeur; elke dag weer moeten overleven; de van-vakantie-naar-vakantie-attitude; de veranderingsmoeheid; de papieren tijger, ook wel deskundigheidsbevordering genoemd; ze leven nog altijd voort in Onderwijsland.
.
De leerkracht, zich bewust van de snel veranderende wereld, is ambitieus! Eerzuchtig tot op het bot! De ontwikkeling van het kind voorstaan is voorgaan daarin! Da's niet stil kunnen zitten, da's willen weten, da's doorvragen, da's nooit tevreden kunnen zijn.
.
De leerkracht, bewust van zichzelf, weet keuzes te maken, weet eigenbelang te koppelen aan die van de organisatie. Is rusteloos, wil meer, wil alles.
.
De leerkracht, bewust van tijd en ruimte weet dat het nooit meer rustig zal worden.
.
Hij is de beweger van de wereld.
.
En geniet daarvan.
.
.
.
.

(Voordracht op de SAM-studiedag, 17 november 2009)