Tijdens een heerlijke vakantie in Zuid-Frankrijk lieten Daan en Peter ons deze 'vieux village' zien van Saillans. De foto's weerspiegelen het sinistere gevoel dat je overvalt als je er door heen loopt. Hier wonen dus mensen, gaat er door je hoofd. Achter deze deur met stenen woont misschien wel een oude Fransman (of een heks, schiet er door je heen). De was die er hangt, hangt er misschien wel vanaf de Middeleeuwen en ben jij de eerste die dat ontdekt. Misschien is het poesje wel de burgemeester van oude gedeelte van dit bergdorpje, dat rond het nachtelijk uur zijn ware gestalte krijgt. Om vervolgens onverlaten, die het wagen zich in deze stegen op te houden, de stuipen op het lijf te jagen.
Peter speelde uitstekend in op deze gevoelens en was even spoorloos. Was hij te grazen genomen? Was hij opgenomen door de mensen achter de deuren? Was hij ondood geworden? Kwam hij ons nu halen? Anne begon wat giechelig in het midden van het straatje te lopen en kneep in mijn hand.
Uit een donker hoekje hoorden we een hartgrondige 'Kut!' Met pretoogjes kwam de zombie tevoorschijn. 'Ik wilde jullie laten schrikken, maar er zaten allemaal mensen buiten.'
We liepen vrolijk en uitgelaten door. Anne kuste me zachtjes in m'n nek en Daan keek verliefd naar zijn Peter. Ik keek nog even om. De mensen die buiten zaten, staarden ons na.
Hun ogen leken vurige kolen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten