Vercheny, de verhalen

deel 1

Op slinkse wijze hadden de jongens ons naar Frankrijk gelokt, opdat zij langer van hun strandje aan de Roanne konden genieten. Hoe zij, het waren Daan en Peter, wie anders, het voor elkaar kregen , weet ik niet eens meer. Maar geloof me, het was geraffineerd. Dat de Tourkaravaan langs de camping zou glijden, was een troef achter de hand, die niet eens ingezet hoefde te worden.

We keken elkaar aan, nadat mijn geliefde haar telefoon op tafel had gelegd. Dus geen Bern? We haalden onze schouders op en riepen: ‘Vercheny? Lijkt ons leuk!’ En Bern gingen we dan wel in de tweede week ‘doen’. Ik keek haar na toen ze naar de keuken huppelde om koffie te maken, ergens vermoedde ik toch dat broer en zus door nostalgie bevangen waren en tijden van weleer – er werd door hen wat afgekampeerd met hun moeder in de Provence - wilden doen herleven. Maar dan nu met hun geliefden. Dat vermoeden werd door beiden overigens geenszins bevestigd. Dit ontkennen gebeurt steevast met de nodige wegwerpgebaren en rollende ogen. Ze zijn aan elkaar verknocht. Peter stelde eens dat Daan onuitstaanbaar wordt als hij zijn zus twee dagen niet gezien of gesproken heeft. Zijn zus doet daar niet onder.

Enfin, dit terzijde, de reis naar de zon werd vanuit Arnhem op zondagochtend half 7 aangevangen. Er stond ons een rit van bijna 10 uur voor de boeg. Een peulenschil als je in een C4 rijdt met airco en disco. Met de grootste zorgvuldigheid wordt dan ook de muziek uitgezocht als wij ons voortbewegen ‘met de wagen’. Of ’t nu naar Zeeland, naar Frankrijk of naar Ottersum is, er gaat altijd muziek mee. Ik vrees de dag dat deze Citroen uit ons leven zal verdwijnen. Zo’n muziekinstallatie vinden we nergens meer! Hierbij beloof ik plechtig elke carrièrebeweging van Anne tegen te werken.

‘An, als je van me houdt, als je werkelijk van me houdt, blijf je trainer tot in lengte van dagen!’

We waren stil toen prachtige muziek in de kleine ruimte weerklonk en we nipten aan onze caffee-to-go. We gingen naar Vercheny, naar de jongens.