De Dijk in het Paard

Hoewel Huub van der Lubbe verzuimde het allerliefste liefdeslied te zingen, was het optreden van de De Dijk in het Paard van Troje één om niet te vergeten. En de voorman had zo’n gelijk, want ze was er wel en stond naast me, in haar mooiste mooi.

In de grootste geheimzinnigheid had ze me meegenomen naar Den Haag, muziekstad bij uitstek, om me te verrassen met mijn oude helden, die ook de hare waren. Ze had me meegenomen in de zekerheid dat het een avond zou worden vol herkenbare klanken, vol zoete herinneringen, vol diepe nostalgie. Omdat ze wist dat het zou raken, dat het zou bewegen. Des te meer verrassend was dat onze oude helden de herinneringen wederom spelend, van nieuwe klanken en vormen wisten te voorzien, door muzikale uitersten te zoeken in – zo op het eerste oor - melodieuze onmogelijkheden .

Want wie bedenkt nu een outro tussen een tenorsax en een leadguitar? Waarbij de uitvoerenden minstens vader en zoon hadden kunnen zijn? Wie durft een oervast concept te verjongen - zonder deze te verliezen – door een John Mayer binnen te halen? Die op zijn beurt de oeroude nummers benadert alsof het potentiële hits zijn? Wie durft een jonkie het licht te laten uitdoen?

Wat een optreden, wat een band, wat een muzikaal orgasme!

De band neemt haar toehoorders mee, springend uitzinnig. Maar ook stilhuilend. Als wij, in opperste ontroering, elkaar even aankijken, elkaar terloops aanraken, weten we het. Dan zien we hetzelfde, horen we het, voelen we het. De Dijk tilt je op en zet je zachtjes weer terug. Gepassioneerd.

Maar bij de klanken van ‘Niemand in de stad’ heb ik weer even de walkman op (Panasonic met equalizer op het deksel!) en koester ik het TDK-bandje. Dan ben ik De Dijk in het Paard voorbij. Met mijn hand op de heup van mijn meestgeliefde.