Sint Maartenszee, 2009

Twee jaar geleden wist ik van geen Sint Maartenszee. Twee jaar geleden was ik ervan overtuigd onverdeelde aandacht te moeten hebben voor mijn drie dochters. De schaarse momenten die ik met ze deelde, moesten helemaal voor hen zijn. Tot er een bepaald iemand mij vertelde dat verbreding van horizon en reikwijdte beslist niet schadelijk zou zijn voor opgroeiende kinderen. Het heeft even geduurd voordat ik ten volle begreep wat dat inhield, wat het zou betekenen voor de levens van mijn dochters. Het duurde even voor de verrijking zag, het waardevolle van te mogen deelnemen in het andere leven van hun vader.

Twee jaar geleden hield ik strikt gescheiden mijn leven met mijn kinderen en het leven zonder mijn kinderen. Dat laatste is destijds als een zwaard door mij heen gegaan: het besef dat ik een leven had zonder hen. Toch is dat zo. Door vader op afstand te worden zijn de grenzen scherp gesteld. Door mijzelf, door omstandigheden, door andere betrokkenen die allemaal handelden in het belang van drie kwetsbare meisjes.

Anne, want zij is mijn bepaald iemand - en dan in de breedste zin! - heeft mij laten inzien dat die kwetsbaarheid relatief is. Door ervaring, door beschouwing met een gezonde afstand en levenswijsheid gaf ze mij te kennen dat de beschermelingen veel meer kunnen verhapstukken dan ik altijd had gedacht. Juist door hen een kijkje te bieden in dat andere leven werd het blikveld verruimd van elke beschermeling afzonderlijk. Mijn, nogal starre, houding hen te willen afschermen van alles wat mijn aandacht voor hen zou doen verslappen, zou op langere termijn averechts kunnen werken. En dat wilde ik ook weer niet.

In de weekenden met hen nodigde ik niemand uit. Feestjes zegde ik af, slechts sporadisch heb ik oppas gevraagd. En altijd voelde ik me schuldig. Ik liet hen in de steek. Ze waren bij mij, maar ik verkoos iets of iemand anders. 's Nachts thuiskomend verergerde hun onschuldige slaap dat gevoel alleen nog maar meer.

Twee jaar geleden waagde ik de sprong. Omdat ik me gesteund wist door Anne. Zij voelde wat het betekende voor me. De letterlijke vrije val stond symbool voor een andere benadering. Ik liet mijn dochters toe in dat andere leven, ik liet anderen toe in het leven van mijn dochters. En Anne bleek gelijk te hebben: we werden overspoeld door rijkdom, warmte en liefde.

Sint Maartenszee 2009 werd een prachtig vervolg op hetgeen twee jaar geleden is ingezet. Prachtig omdat me steeds meer duidelijk wordt wat die horizonsverbreding opbrengt, wat die reikwijdte doet als je uiteindelijk terugkijkt op je jeugd.

Ik geniet van mijn opgroeiende kinderen, in welke manifestatie dan ook, ik geniet van nieuw verworven vrienden, hun geduld en begrip voor welke manifestatie dan ook, ik geniet van hun kinderen, de interacties, de lol, de liefde.

Ik geniet bovenal van mijn liefste. Zij heeft mijn hoofd in haar handen genomen en deze gedraaid naar en voor nieuwe richtingen, nieuwe zienswijzen. Zij heeft mijn hart, mijn ziel en mijn zijn. Ik ben haar meer dan dankbaar.