Waar pretentie hoogtij viert.
Waar art aan de gewone man, aan de gewone vrouw voorbij dreigt te gaan.
Waar art van de gewone man, de gewone vrouw geen kunst aan is, maar topstukken blijken te zijn van de Jubileumeditie.
Waar kunstenaars te kijk worden gezet door foto's van de afwas, de inhoud van een portemonnee en een vrouw die van jongs af aan zichzelf de eeuwigheid in schiet.
Waar 2 mensen, boers en weinig geamuseerd roepen dat er te weinig dikke tieten zijn, zich verkneukelend bij bagel en koffie de gasten analyseren. Tot op het bot.
Waar brillen weer groot moeten zijn, en zwart, en identiek.
Waar mensen erbij willen horen.
Kunst is pretentieloos, maar men lijkt dat te vergeten.
De gewone man, de gewone vrouw, zij kijken en genieten. Zij zien werkelijk de kunst om hen heen. De kunst van alledag, de schoonheid. Zij zien zichzelf. En weigeren zichzelf al te serieus te nemen.
Aan art mag voorbij gelopen worden. Niet elk topstuk behoeft voorzien te worden van enig commentaar. Niet elk topstuk herbergt een diepe gedachte van de kunstenaar. Niet elk topstuk vraagt een interessante houding van de beschouwer, plukkend aan de kin en wiebelend op 1 been.
Art Amsterdam 2009 is verworden tot een fijne herinnering.
We hebben, boers en lichtvoetig, genoten van onbegrijpelijke art en alledaagse kunst.
We hebben ons ergerlijk geamuseerd.
Mogen er nog vele exposities van dergelijke aard volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten