Mode

Als je open-minded denkt te zijn, als je altijd open staat voor nieuwe dingen, als je pretendeert eigentijds te zijn, is het een schok te moeten constateren ergens nog ouderwetse ideeën er op na te houden!

Ik begin onwillekeurig aan mijn eigen broek te trekken als ik de mode van vandaag aanschouw. Ik vraag me zelfs af of ik wel het juiste merk ondergoed draag als ik pre-adolescenten voorbij zie sjokken. Heel verstolen heb ik ook bewondering voor onze jeugd: hoe, in vredesnaam, houden zij hun broeken exact op half zeven? Beheersen zij een of andere knijptechniek, of zijn er verborgen bretels? Touwtjes?

Thuis heb ik geoefend. Voor de spiegel. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik wel een riem heb gebruikt. Beste mensen, deze klederdracht is onmogelijk! De stand – of is het de ‘hang’? - van de broek, bijna op de knieën, waarbij de gemerkte billen worden prijsgegeven, is niet te doen! Na twee stappen lag de broek op m’n enkels en werd ik bespot door mijn geliefden, die zich al afvroegen wat ik toch aan het doen was!

Het zal dan de kift zijn, waarom ik iedereen in een dergelijke uitdossing wil aansporen de boel op te trekken. Tot aan de pashokjes van de H&M toe. En wat keek zijn moeder mij toch dankbaar aan: “Nou Sjors, hoor je ’t ook eens van een ander!”
Sjors keek op zijn beurt mij zeer vernietigend aan.

De modetrend heeft inmiddels ook zijn intrede gedaan in de basisschool. De basisschool! Ongeveer de enige plek in onze maatschappij waar kinderen zich nog veilig wanen. De broeken op het plein, in de gang, in de klas, lijken met de dag te zakken. De tred, eens zo energiek, is lusteloos slenterend. De schouders zakken met de broeken mee. De schoolverlatende jongelingen zijn hormonaal bevangen en tonen dit vrijmoedig.

Tot zover nog niets aan de hand. Maar het dreigt aanstootgevend te worden en grensoverschrijdend. Onvermoede oude waarden maken zich van mij meester. De dunne grens tussen oorbaar en ongepast verdwijnt: de afgezakte broeken, de onderbroekbillen, zij lijken een opstap te vormen voor vrijages op het plein.

Voor een basisschool onwelvoeglijk. En als zodanig ongewenst.
Hoe breed mijn perspectieven ook mogen zijn, beschouwt u mij in deze gerust ouderwets.

Ik heb drie dochters.