Goeienaovend beste leu en Gert ter Haar

Veurdracht ton vader Gert vieftig jaor in de bouw zat, 28 mei 2004

Ik heb lang ‘eprakkezeerd ovver wa’k hier zegg’n wol en hoo ‘k zol anvangen. ‘k Wol eerst beginnen met ‘onzen Vader’: hee is toch vader van zeuven blagen. Maor vanaovend waoge ik dat neet, ik wet neet good wat zo’n anhef hier allemaol tewaege kan brengen. Dadelijk zitten wi’j allemaol met de hand’n samen en met de ogen dichte. Deurumme wi’k ’t hollen bi’j ‘Mien Vader’, uutendelijk is ’t ne persoonlijk betoog – van ne kantjen of vieftiene, ach, wi’j hebt nog effen tut elf uur – en stot ik hoppelijk niemand geveulig veur ’t heufd.

Afijn,

Mien Vader,

van zeuven kinder – zee wazz’n allemaol neet zo makkelijk in de umgang as ikke – hoo he’j ’t allemaol ‘ered? I’j wazz’n nog maor net vader van ne mooien zönne of i’j hadde’n al ne huus ‘ekocht. Ne hookhuus nog wal! Met ne hypotheek van ne percent of twaalvene, dartiene! Hard warken, vûlle beun’n en mooder Annie regel’n ’t thuus. Regel’n lag eur wal, ho’w ‘emarkt.

Verteggenwaordigers hebt dat ok ‘ewett’n. Zee vergiss’n zich nog wal es: ‘Of de baas thuus was', vrogen ze. Ok at Gert zelf den bakelieten telefoon opnam. Mooder Annie geleuid’n daorvan en mos dat metene an buurvrouw Tonnie Houwers kwiet.

Dat hookhuus, daor an de Ahavestraote, word’n allengs wat krap: wi’j hing’n d’r met de bene uut. Dus groter gaon wonn’n, grotere warkplaats d’rbi’j met ne Robland in plaats van ne Kitty (Op den Robland ko’j ne stuuver op zien kant zett’n, de cirkelzage andoon en den stuuver veel neet umme! Maor weurumme zo’j dat toch doon?).

D’r meld’n zich in de loop van de tied nog ne trop kindere. Naost vieftig jaor in de bouw, ha’j ow thuus ok nogal waor mott’n maken en lag mooder weer es in de steigers. Gin wonder da’j ’t soms in de rugge hadd’n.

’t Huus an de Legtersdiek he’j zo ongeveer helemaol zelf ‘ebouwd. De warkplaatse ok, met alles d’r um hen. Dat hef groten indrok op mien ‘emaakt. Mien vader, den kon alles! Helemaol machtig vond ik ton i’j van gif ne gat in de kökkendeure ‘ehouwene hebt. Wi’j wonn’n tondertied in ne directiekeet en ne voestvol caravans. Kroeperi’je. Ik geleuve dat d’r wat gedramte an taofel was, wat ow neet zinn’n. ’t Was gelieke stille.

Later he’k dat stiekem ok ‘eprobeerd op ne olle schuurdeure, maor den was massief.

Wi’j wazz’n ok stille ton wi’j ’s morns um half zesse (Rinke en ik hadd’n ne krant’nwiek) van vader heur’n dat mooder in ’t zeekenhuus lag. Zee had de hand in de bouwlift ‘ekreggen. Alle bötte war’n ‘ebrokk’n. Wi’j kekken umsgelieks naor onze eigen handen, wat mot dat smerig piene ‘edaone hebb’n. Vader Gert was van ’t balkon af’esprong’n um op de noodstop te drukk’n. De rest ko’w raod’n. Vader Gert was rustig ‘eblevv’n, met de kop d’rbi ‘j.

Groot huus, ne nöst vol kindere, grote warkplaatse, twee bussen op de plas, ’t kon neet uutbliev’n: wi’j moss’n met ok met op karwei.

Op mien eerst’n bouw - ik wazze 12 – mos ik opper’n. Stene bi’jzett’n (Too hampel, zet ze no neet daor neer, daor zit jon ne deure!) en speis draej’n (Doot den sjietse naor weer terugge in de mölle! Ne zalfjen wi’k hebb’n!), ’t hef effen ‘eduurd veur da’k deur hadde da’j neet elken bats hoven af te striek’n.

Wi’j gingen met op karwei, daor keek niemand van op. Inmiddels was i’j al de Klusman, met den gaele busse. Wi’j gingen met behangen op de Miggelt, mestkelders ansmer’n in Corle, ne hegge scheer’n an de Eligiusstraote, raegenpiepen vervang’n bi’j de Aula, zonnewaeringen ophangen bi’j Veldhuus De Zon. ’t Leste is neet waor, maor ’t leep zo lekker en ’t had wal ‘ekund.

Wi’j hebt ne hoop ‘eleerd. Van narigheid, want i’j wazz’n ne strengen baas. Wi’j moss’n ’t gelieke wett’n. A’w iets uut de busse moss’n krieg’n, kre’w voort slappe knene: want a’w toch es met ’t verkeerde grei terugge kwam’n! Ik heb wat hen en weer mott’n lop’n veur da’k ’t juuste pötjen met anti-rijs hadde.

‘’t Stit links bi’j de achterdeure, direct naost de naegels.’

‘Jao maor, i’j zei’n aerst dat ’t rechts bi’j de veurdeure ston, naost de schroev’n!’

‘Ik wette toch zeker zelf wal wa’k ‘ezegd hebbe, i’j snotaap!’

Zo ston ik ne kaere te kiek’n hoo vader Gert an ’t mass’n en mier’n was, waormet wette ik gens niet maer. Hee was an ’t stönnen en an ’t poest’n, ton hee met ne rooien kop an mien vroog:

‘Mo’k dat dink soms met de piet losdraej’n?’

Daor mos ik aerst effen ovver naodenk’n. Met de piet? Dat ha’k ‘m nog nooit zeen doon. ‘k Wol dat wal ’s zeen.

‘Ku’j dat dan?’, vroog ik um nog.

‘Nâh, vlot! Haalt mi’j den schroev’ndaejer uut de busse!’

Ik renn’n al.

Waarschijnlijk lag dat dink ok links, bi’j de achterdeure, naost de naegels.

Vieftien jaor ‘elaen bu’j naor Rotsbouw ‘egaone. Neet zomaar. Heel lange he’j ne eigen bedrief ‘ehad. Dat he’j van de hand mott’n doon. I’j hadd’n gin opvolger. Dat hef ow zeer ‘edaon. Dat wet ik, i’j hebt ’t wal nooit hardop ‘ezegd, maor ik heb ‘t ‘eveuld.

Ik wol ’t ton neet doon. Rinke ok neet. De ander’n war’n nog neet zo wied.

Ik heb t’r wal es met ‘ezaeten. En dat wo’k ow noo eigenlijk zegg’n. ‘k Heb t’r met ‘ezaeten umdat ik hele andere plann’n hadde, ne heel ander verhaal. Dat was i’j ok wal gewund. Bi’j ons hebt ‘r wal meer ne heel ander verhaal.

‘At ’t jullie maor good git!’, he’j altied ‘ezegd. I’j woll’n ons nooit in de waege staon.

Mien Vader, vieftig jaor pôkkel’n in de bouw en nog schei’j d’r neet met uut: ik heb ne vader zo stark as ne huus!

Papa, ’t git ow good!