Wraak!

Gnuivend, maar toch met een lichte weerzin, las ik het bericht. ‘Afwasser wreekt zich met drol in salade’ kopte mijn favoriete nieuwssite. Ergens in Frankrijk had een keukenbediende van een restaurant ruzie gehad met zijn baas. Waarover deze ging, stond niet in de berichtgeving. Ik vermoed dat de discussie niet heeft geleid tot een oplossing, want de afwasser nam zijn ultieme wraak!

Hij besloot een salade te garneren met zijn eigen dressing. Als ik dit voor mijn geestesoog probeer te halen, wordt mijn maag wat onrustig. Zou hij met zijn fesses poilues boven de schaal hebben gehangen? Hurkend, tussen zijn benen door kijkend, met grote nauwkeurigheid de drol gedraaid? Of heeft hij, na zijn gebruikelijke stoelgang van half elf, zijn bruine jongen opgenomen en aangelengd besprenkeld over de salade die al klaar stond te worden opgediend?

Hoe dan ook, de salade heeft de klant nooit bereikt. Le Chef de cuisine signaleerde een ‘misselijkmakende geur’ en wist ternauwernood het gerecht te onderscheppen. Al lezende was ik toch enigszins teleurgesteld. Hoe smerig zou de sensatie geweest zijn?

Onderzoek wees uit dat de bereiding van de schotel een andere was dan de gebruikelijke. Hoe vervolgens het verband gelegd werd met de dissidente werknemer, stond niet in het bericht. Wel dat hij veroordeeld werd door de rechtbank vanwege ‘het in gevaar brengen van de volksgezondheid door vervalsing van voedingswaren’

Wijlen mijn vader vertelde graag dergelijke verhalen. En elke keer als hij sprak, werden de verhalen smeuïger en sterker. Dat gegeven vond ik nooit erg.

Zo was er heel lang geleden in een alleraardigst Achterhoeks dorpje een ruzie tussen de banketbakker en de timmerman. Ook hier was onduidelijk waar het hoogoplopende conflict over ging. En ik weet ook niet hoe deze twee ruziemakers zich tot elkaar verhielden.

De banketbakker leek een einde te willen maken aan de twist en bood de timmerman een doos handgemaakte bonbons aan. De timmerman aanvaardde deze geste en besloot de delicatesse te bewaren voor de visite van zaterdag. Zijn vrouw vierde dan haar verjaardag. Bij het tweede kopje koffie werden de chocolaatjes getrakteerd. De gastvrouw werd gecomplimenteerd om zulks lekkernij en men vroeg zich af ‘wat zoiets wel niet moest kosten’. De gezichten van de genodigden betrokken allengs bij de eerste hap, de vulling van de bonbon bleek een varkenstepel te zijn.

De ogen van mijn vader verdwenen bijna in zijn hoofd van plezier als hij het verhaal weer eens vertelde. Maar, zo vervolgde hij, de timmerman liet het er niet bij zitten. Op een onbewaakt moment drong hij de bakkerij binnen, stak een flink aantal 4-duims spijkers in broden die nog voor klanten gesneden moesten worden. Met de snijmachine.

Hoe zoet smaakte zijn vergelding, toen de machine onherstelbaar vernield werd.

Zoeter dan de chocolaatjes.

Zoeter dan enige salade.