Vercheny, de verhalen

deel 4

‘Koffie op? Gaan we?’ Daan leek wat nerveus. Peter deelde zijn opwinding en sprong vrolijk om ons heen. Vandaag gingen we naar hun ‘privéstrandje’ aan de Roanne. Anne reageerde wat narrig. Ze wilde rustig haar koffie opdrinken en nog een peuk roken. ‘Ik voel druk!’ riep ze. Of ik ze uit kon zetten, zodat ze rustig haar haar kon doen. ‘Je haar?’ riep haar broer, ‘Mens, we gaan zwemmen!’

Peter zat al in de auto.

Het strandje, inmiddels gedoopt tot piemel- en vlinderstrandje, bleek een waar paradijs voor de doorgewinterde zonaanbidder te zijn. Je kon er in je nakende nakie gaan liggen, zonder dat ook maar enige Franse concertpianist er raar van opkeek. Daar wij ook graag in ons blootje liggen, lopen en zwemmen, begrepen wij het enthousiasme van beide ‘papa’s’.

‘Zo, papa gaat effe lekker op z’n handdoekje liggen met een fijn boek!’ Peter zuchtte gelukzalig.

‘Ligt papa goed?’ Daan keek verliefd naar het tafereeltje dat zich naast hem afspeelde.

‘Papa ligt goed!’

Het strand was het grootste gedeelte van de dag zonovergoten, zodat een duik om de vijf minuten in de Roanne noodzakelijk was. Met ingesmeerde lijven – ‘Is dat spul van jou wel water-resistant, Ferre?’ – klommen wij, steen voor steen, het water in. Om vervolgens tout le monde te weten hoe lekker het water was.

‘Ferre, waarom kijken die mannen zo naar me?’

‘An, je bent naakt en je vindt duidelijk het water te koud!’

Als twee gekooide tijgers liepen aan de overkant van het stroompje twee mannen heen en weer. Sterk gefocust op mijn mooie vrouw, die zich steeds meer ongemakkelijk voelde in het water. Achter de spaarzame begroeiing lieten beide mannen zich het aanblik meer dan smaken en hun handelingen lieten zich raden. Het was meer dan onsmakelijk.

De papa’s vonden het drukker op het strandje dan op voorgaande dagen.